Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/273

 — Panie — rzekł, składając błagalnie ręce — radź... mów, co zrobić...
 — Dobrze — odpowiedział po prostu „Fryga“.
 Zamyślił się.
 — Najpierw — zaczął znowu — niech pan próbuje się uspokoić... Wsiądziemy zaraz we dwóch w dorożkę i pojedziemy na Nową Pragę. Przeprowadzimy własne śledztwo...
 Ludek zrobił nad sobą wysiłek.
 Poszedł do lustra, uporządkował nieład ubrania i rzekł, odwracając się do byłego ajenta:
 — Jestem gotów. Jedziemy.
 — Jeszcze sekunda.
 „Fryga“ zwrócił się do adwokata.
 — Czy pan mecenas nie zna kogo w biurze posłańców?
 — Znam...
 — Otóż, jeśli to panu mecenasowi nie robi trudności, prosiłbym o jedną rzecz.
 — Co takiego?
 — Ażeby pan mecenas był tak łaskaw poinformować się w biurze, czy w liczbie posłańców przyjętych w ciągu ostatniego tygodnia, niema jakiego Robaka?.. Jeśli jest, w jakich okolicznościach został przyjęty?.. Gdyby go nie było, czy i jakich nowych posłańców przyjęto do biura w ostatnim czasie.
 Ludek Solski podszedł do „Julka“ i wziął go za rękę.
 — Mój drogi — pytał — zrobisz to?..