Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/276

 — Do pana, czy nie do pana?.. — pytał śmiało ulicznik.
 — Przypuśćmy że do mnie...
 — Kiedy tak, to dostanę od pana za kurs dwa złote.
 Były komornik, nie mówiąc ani słowa, wyjął z portmonetki trochę srebra i dał dzieciakowi. Koperta przeszła do jego ręki. Podniósł się, chcąc odejść, ale w tej chwili przyszła mu do głowy nowa myśl.
 Zatrzymał dzieciaka.
 — Słuchaj, mój chłopcze, możesz mi powiedzieć, kto i kiedy oddał ci ten list?..
 — Dobrze... ale da pan jeszcze dychę...
 Pan Onufry znów otworzył portmonetkę. Za chwilę łobuziak recytował:
 — Dał mi jeden posłaniec, za Wolskiemi rogatkami, kazał o 9-ej być na Skwerze i poszukać jednego pana, co się nazywa pan Onufry... Powiedział mi jak wygląda...
 — I kiedy to było?
 — Dziś o 7-ej rano.
 Badanie zostało zakończone.
 W kwadrans potem pan Onufry Leszcz siedział w swoim gabinecie przy biurku, pochylony nad kilku wierszami zamazanego pisma, rzuconego drżącą ręką na papier. Oryginalny list brzmiał jak następuje:

 „Wszystko źle, strasznie źle... Bądź o dwunastej na Woli, tam gdzie wiesz. Przynieś co z ubrania. Pośpiech... Inaczej wszystko stracone... R.“