Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/295

 Pan Onufry rzucił na stół zawiniątko.
 Robak szybko rozwinął je.
 — Dobrze — rzekł. — Będę się przebierał... Tymczasem siadaj. Opowiem ci, co się stało.
 Były komornik upadł raczej niż usiadł na jakimś stołku.
 — Co? — pytał — co?..
 Więcej nie był w stanie nic wymówić.
 Wówczas Robak szybko począł zrzucać z siebie ubranie, które miał na sobie i kłaść przyniesione przez wspólnika. Jednocześnie po krótce, z cyniczną otwartością opowiedział dzieje ubiegłej nocy. Nie oszczędzał Onufremu nic. W parę minut i opowiadanie i tualeta były skończone.
 — I nie masz sakwojażu z książką?.. — wyjęknął pan Onufry.
 Robak zrobił znak zniecierpliwienia.
 — Akurat o to teraz idzie... — mruknął. — Teraz główna rzecz, żebyśmy obaj nie poszli do kryminału...
 Panu Onufremu wystąpił gęsty pot na czoło.
 — Rozumiesz — ciągnął Robak — że stało się głupstwo... Trzeba go, o ile można naprawić. A przedewszystkiem, nie dać się złapać. To rzecz najważniejsza!.. Po dzisiejszej nocy nie mam tu co robić. Muszę zmykać za granicę... Dla tego tu przyleciałem i posłałem po ciebie!.. Dziś jeszcze muszę wsiąść na pociąg do Aleksandrowa.
 — W jaki sposób?.
 — W bardzo prosty... Z Warszawy wyjeżdżać nie głupim. Ale co mówisz o Pruszkowie?.. Za chwilę