Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/322

 Nagle — Robak nie wierzył własnym oczom i uszom! dał się słyszeć skrzyp drzwi tuż obok biurka, przy którem przed chwilą siedział. Z za portjery, ukrywającej drzwi, któremi zwykle, jak o tem Robak wiedział, wchodził przez oddzielną sionkę w podwórzu „Sęp“, ukazał się promyk światła.
 Krew zlodowaciała w żyłach bandyty.
 — „Sęp“! — pomyślał.
 Ścisnął silniej w ręku rewolwer. Latarkę postawił na ziemi — i oczekiwał. Wysiłkiem woli przywołał do głowy cała zimną krew.
 — Będzie co będzie! — mówił sobie.
 Powoli, bardzo powoli czyjaś ręka rozgarnęła portjerę.
 I Robak ujrzał dziwny, nieoczekiwany widok...
 W drzwiach pośród uchylonej draperji portjery trzymała się prosto, ze świecą w ręku, wysoka dziwna postać kobieca... Blada, jak płótno, z wielkiemi błędnemi oczyma i długiemi, rozpuszczonemi na plecy włosami, zdawała się jakiemś milczącem, ponurem widmem.
 Robak zadrżał; włosy stanęły mu na głowie.
 To widmo miało rysy jego ofiary, nieszczęśliwej Jadzi, która z tak straszną zaciekłością, prześladował przed tygodniem, od której owej strasznej nocy oddzielił go — piorun.
 Znamy dobrze Robaka. Wiemy, że przerazić go nie łatwo...
 A jednak tym razem drżał.
 To niespodziewane zjawisko, ta twarz dziewczęcia, które zostawił o setkę mil po za sobą, wreszcie wspo-