Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/326

twierając szeroko ramiona, szedł w stronę dawnego swego kolegi.
 — To pan, panie Fr... przepraszam, panie Józefie? — pytał.
 — Ja sam.
 „Wicherek“ z rodzajem uszanowania uścisnął dłoń znakomitego niegdyś ajenta policyjnego.
 — Co za losy? Jakim trafem? — pytał dalej „Wicherek.“
 „Fryga“ uśmiechał się.
 — Ot, przypadek... Przyjechałem tu za interesami fabryki, posłyszałem o wypadku, no i przyszedłem pogapić się...
 „Wicherek“ kiwał głową, „Fryga“ ciągle się uśmiechał.
 — Tak to zawsze... Natura... ciągnie wilka do lasu.
 — Rozumiem, rozumiem...
 W tej chwili „Wicherkowi“ przyszło coś na myśl.
 — Ach, jak to dobrze, że pan tu jest panie Fr.... przepraszam panie Józefie... Ot, widzi pan — dodał sentencjonalnie — i człowiek nie może się odzwyczaić od nazywania pana dawnem przezwiskiem!
 — Nic nie szkodzi...
 — Otóż, dobrze, że pan tu jest...
 — Niby dla czego?
 „Wicherek“ zbliżył się do swego dawnego kolegi i zaczął nieco przyciszonym głosem:
 — Widzi pan, panie Józefie, to sprawa galanta... warto się nią zająć. Wszystkie gazety o niej piszą...