Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/327

 Naczelnik wysłał mnie tutaj chwilowo, chociaż Nowa Praga do nas nie należy. Trzebaby coś wywąchać... Co?
 — Dobrze powiedziane.
 — Otóż widzi pan, panie Fr... to jest panie Józefie, jakem pana zobaczył, pomyślałem sobie, żeś mi pan z nieba spadł.
 — Ja?
 — A któż?.. Kto, jak nie pan, może mi dać dobrą radę?.. Hę?
 — No, nie przeceniaj mnie znów...
 — Nie przeceniam! Ale co pan wiesz, panie Józefie, to pan wiesz... Niech się wszystkie Lecoq’i w kąt schowają!
 — O... o — protestował „Fryga“ z uśmiechem.
 — A jak pan dasz mi dobrą radę, to od tego może zależeć i awans dla mnie i wszystko...
 „Wicherek“ spoglądał z prośbą w oczach na dawnego swego kolegę. Nie potrzebujemy objaśniać, jak mile w uszach „Frygi“ brzmiała ta propozycja. Nie okazywał zresztą na zewnątrz swego zadowolenia.
 — Ależ dobrze, zgoda — odrzekł wreszcie, niby po namyśle. Mam nawet trochę czasu... Tylko jakże to zrobimy?
 — Jak?..
 Ajent policyjny zamyślił się.
 — Opowiem panu wszystko...
 — To mało. Rozumiesz dobrze, że w takim razie trzeba samemu widzieć...
 — Słusznie...