Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/328

 — Opowiadać mi zresztą nie potrzebujesz nic. Czytałem gazety dzisiejsze, słuchałem po drodze, co gadają. Tyle zapewne, co i ty, wiem...
 „Wicherek“ drapał się w głowę. Spostrzegał szkopuł, o którym nie myślał.
 — A wejść do środka niepodobna! — rzekł.
 — Dla czego?
 — Drzwi zapieczętowane...
 Przez chwilę panowało milczenie.
 — Chyba... — zaczął znów „Fryga“.
 Ajent zwrócił nań pytające oczy, w których zabłysła nadzieja.
 — Chyba?.. — pytał.
 — Chyba należałoby użyć jednego środka...
 — Jakiego?..
 „Fryga“ milczał.
 — Ale, powiedz-że, powiedz, panie Józefie... Jeśli tylko ten środek przyszedł panu do głowy, musi być dobry.
 „Fryga“ uśmiechnął się na tę pewność swego dawnego kolegi.
 — Nie wiem... — odrzekł. Widzisz pan tam rozbite okno? To chyba okno od stancji, gdzie spełniono zabójstwo?
 — Tak.
 — Rama jest wyrwana... Okno zdaje się być dość szerokie... Czy by nie można zajrzeć przez okno?
 — Myśl!..
 — Chyba nietrudno znaleźć tu gdzie drabinę?
 — Drobnostka.