Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/329

 — Wejdę na drabinę i rzucę wewnątrz okiem. Tylko...
 — Tylko co?... — pytał „Wicherek“.
 — Tylko czy to nie obudzi jakiego niezadowolenia w strażnikach?..
 Ale „Wicherek“ uśmiechał się już wesoło.
 — O... O to niech się pan nie boi. Jestem z nimi dobrze... A zresztą powiem, że pan jest jeden z „naszych“. To najmniejsza.
 — Więc... rób jak chcesz.
 „Wicherek“, nie pytając więcej pobiegł w głąb podwórka. Porozumiał się ze strażnikami, a w dziesięć minut przystawiono do rozbitego okna drabinę, na którą ze zwykłą swą zręcznością wszedł „Fryga“, wywołując żywe komentarze ze strony zgromadzonych gapiów.
 Przez kilka długich chwil przyglądał się wnętrzu stancji.
 W „Frydze“ zaczęła się w tej chwili budzić dawna namiętność ajenta policyjnego. Cały był w oczach. Zdawał się chcieć przez tę chwilę odfotografować w swym mózgu wnętrze stancji.
 Wreszcie zeszedł na dół.
 — No i cóż? — pytał go „Wicherek“, kiedy odstawiono drabinę.
 — Chodźmy na bok... Pogadamy.
 Odeszli parę kroków. „Fryga“ usiadł na kłodzie drzewa, leżącej niedaleko około płotu. „Wicherek“ stał przed nim, pytając spojrzeniem.
 Wreszcie „Fryga“ odezwał się.