Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/332

Ztąd prosty wniosek, że nie Robak przyszedł szukać szewca, tylko szewc Robaka... Czy tak?
 — Ależ tak... tak... jak Boga jedynego kocham!
 — Co ztąd należałoby wywnioskować? Czy że szewc był napastnikiem? Że Robak i kobieta zabili go broniąc się?..
 — Tak by wypadało — rzekł nieśmiało „Wicherek“.
 — Otóż znowu się mylisz...
 Biedny ajent policyjny już nie wiedział teraz, co myśleć.
 — Przedewszystkiem między szewcem, a parą, znajdującą się w izbie Robaka, nie było żadnej walki. Szewc padł od jednego uderzenia w skroń... Tak piszą gazety... Czy to prawda?
 — Prawda.
 — I padł bodaj w chwili wejścia do pokoju.
 „Wicherek coś kombinował.
 — Ależ w takim razie... zkąd nieład w pokoju? Dla czego ślady walki? — pytał nieśmiało.
 — Słusznie stawiasz to pytanie. Ono nas wprowadzi na właściwą drogę. Walka w izbie Robaka toczyła się niewątpliwie. Dowodzi tego nieład, świeca porzucona na ziemi, nawet ślady krwi na ścianie i najbardziej roztrzaskane butelki, leżące na podłodze... Tej walki nie toczył szewc, którego zabito od jednego uderzenia młotka. A więc...
 — A więc?.. — powtórzył, jak echo, „Wicherek“.
 — Jeszcze się nie domyśliłeś?.. Mój kochany Wicherku, zaczynasz mi tępieć.