Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/334

 — Zbrodni lub hańby!...
 Głos „Frygi“ dźwięczał poważnie.
 — I szewc został zabity, probójąc ją bronić?
 — Tak sądzę...
 Twarz „Frygi“ była w tej chwili poważna, nawet smutna.
 — I jestem bardzo niespokojny o los tej kobiety, tego dziewczęcia... bo to zapewne było dziewczę.... Obawiam się...
 — Czego?
 — Drugiej zbrodni!...
 Przez chwilę panowało milczenie.
 — Kobieta uciekała — ciągnął dalej „Fryga“. — Chcesz dowodów?
 Agent policyjny rzucił nań pytające wejrzenie.
 — Oto masz.
 „Fryga“ odczepił od płota mały kawałek zawieszonej na nim materyi szarego koloru.
 — Oto wyszarpnięty kawałek sukni. Tam dalej jeszcze dwa kawałeczki. Na jednym z nich widzę kropelkę krwi. Czy ci to nic nie mówi?...
 „Wicherek“ z szeroko otwartemi oczyma spoglądał na drobne płatki tkaniny.
 — To dowodzi — kończył „Fryga“ — że kobieta uciekała tędy. Gdyby nie deszcz, który padał owej nocy, możnaby próbować poszukać jej śladów. Tak... byłby to stracony trud.
 „Fryga“ przyglądał się z uwagą, trzymanemu w ręku płatkowi.
 — Nie znam się na tem... Ale sądzę, że była to