Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/337

 Lutek Solski pochwycił gwałtownie kawałek materji i przysunął do oczu... Krew nabiegła mu do bladych dotąd skroni.
 — To... to... z jej sukni... — wybełkotał.
 Wyprostował się.
 Kawałek tkaniny wypadł mu z ręki.
 — Ona... nie żyje? — pytał cały drżący.
 „Fryga” z trwogą patrzył na wzruszenie, które widniało na twarzy młodego człowieka.
 — Niech pan się uspokoi — zawołał. — Żyje... prawdopodobnie żyje...
 — Prawdopodobnie?
 Były ajent policyjny prawie gwałtem usadził młodego człowieka na krześle i zmusił go do wypicia kieliszka wina.
 Następnie, uspokoiwszy go nieco, przystąpił do opowiadania.
 Opowiedział wszystko. Wniosek, tym razem już nie wątpliwy był taki: Kobietą wmięszaną w dramat była Jadzia. — Czy żyje? Niewiadomo...
 Gdy kończył, Lutek Solski pobladł, jak płótno.
 Zdawało się, że lada chwila spadnie z krzesła... To zaniepokoiło w wysokim stopniu „Frygę.” Zbliżył się do niego i wziął go za rękę. Ręka była zimna jak lód.
 — Wracajmy — rzekł „Fryga.”
 Lutek Solski zaledwie miał siłę podnieść się. Trzęsła nim febra; miał straszną gorączkę. Próżno były ajent policyjny próbował mu perswadować, ażeby się nie poddawał wrażeniu. Lutek jednak odpowiadał monosylabami, albo nie odpowiadał nic.