Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/346

 — Co mu jest? — pytał adwokat.
 — Nic!... zabija go wyczerpanie sił fizycznych i moralnych... rozpacz...
 „Julek“ załamał ręce.
 Tymczasem „Fryga,“ do którego adwakat miał już teraz w głębi serca cokolwiek żalu, bynajmniej nie próżnował.
 Widząc, że zabiera się na dłuższy pobyt w Warszawie, w parę dni przeprowadził się z Karolcią i małym Stachem do prywatnego mieszkania, odnajętego od znajomych, aż na Mokotowskiej, ale w domu bywał rzadko, Karolcia mogłaby się stać zazdrosną, gdyby nie znała dokładnie wszelkich jego planów, i gdyby w chwilach, gdy nareszcie przybywał do domu nie miewał z nią długich konferencji...
 Przedmiotem narad była widocznie wyprawa.
 I „Fryga“ nie był również zadowolony z postępków, które robiło prowadzone przezeń śledztwo. — Zakłopotany, przedstawiając Karolci jakieś nowe kombinacje, tarł sobie niemiłosiernie nos, i targał małe wąsiki, aż żona śmiała się zeń, mówiąc:
 — Ej, Józku, bo mi zbrzydniesz i kochać cię przestanę!...
 Na tę groźbę „Fryga“ uśmiechał się tylko.
 W połowie drugiego tygodnia, pewnego popołudnia, przybiegł do Karolci zdyszany. Z twarzy biło mu uradowanie.
 — Co takiego? — pytała Karolcia już z progu.
 — Wiadomości...
 Skinął jej tajemniczo i weszli do sypialni. Ponie-