Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/372

wziął jakie podejrzenia? Byłaby to niepowetowana strata. Podobna sposobność nie nadarza się codzień...
 Pan Onufry śledził z uwagą wskazówki zegara.
 — Oto już szósta, dziesięć minut po szóstej, kwadrans, w pół do siódmej. Były komornik zaczynał się niecierpliwić.
 W tej chwili zaturkotała dorożka...
 Jeszcze dwie minuty — do drzwi zadwoniono. Wreszcie wprowadzony przez starą służącą, która odebrała odpowiednie instrukcje wszedł do gabinetu Jastrzębski.
 Pan Onufry zmierzył oczyma tę wysoką postać o rysach wybitniejących energią... Twarz podobała mu się.
 — To człowiek, z którym można gadać! — rzekł sam do siebie.
 Tymczasem Jastrzębski ze zdziwieniem rozglądał się po pokoju.
 — Czy pan Leszcz? — zapytał wreszcie, podnosząc do oczów karteczkę, doręczona mu u Mendscheina.
 — Tak, ja sam...
 — Miał tutaj być pan Salomon Mondschein? — pytał dalej Jastrzębski.
 — Będzie... będzie w tej chwili. Niech pan siada.
 Jastrzębski zajął miejsce przy biurku; Onufry przyglądał mu się jeszcze przez chwilę.
 — Spóźnia się Salomon... rzekł wreszcie, jak gdyby sam do siebie.
 Jastrzębski spojrzał na zegarek.
 — Już trzy kwadranse na siódmą.