Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/373

 — To też możemy tymczasem mówić o interesie bez niego — ciągnął Onufry.
 — Pan tak sądzi?
 — O tak... tembardziej, że właściwie pan Salomon miał nas ze sobą skomunikować, co wreszcie jest już zrobione.
 Jastrzębski spojrzał z pewnem zdziwieniem na Onufrego.
 — Trzeba panu wiedzieć, że Salomon wskutek nieprzewidzianych okoliczności, nie mógłby panu dziś usłużyć, a ponieważ nie chciał pana narażać na zawód zwrócił się do mnie.
 — Tak?...
 Na twarzy Onufrego widać było nieprzyjemne zdziwienie.
 — O, niech pan się nie obawia... Ja jestem samą dyskrecją. Salomon mnie zna oddawna, i wie, że można mnie ufać bezwzględnie. Interes objaśnił mi szczegółowo, i rozumiem całą jego delikatność.
 Jastrzębski był przez chwilę niezdecydowany.
 — Wreszcie — rzekł — jak panowie uważacie...
 Przez krótką chwilę panowało milczenie.
 — Ten Salomon — zaczął znowu Onufry spóźnia się obrzydliwie... A możebyśmy załatwili interes tymczasem i bez niego?
 — Jak pan sądzisz!..
 — Mniemam, że tak będzie najlepiej.
 — Rzeczywiście. Co prawda, spieszę się...
 — W takim razie odrzekł Onufry — oto pieniądze...