Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/374

 Wyjął z kieszeni gruby pugilares i otworzył. Wnętrze było naładowane storubluwkami.
 — Czy weksel pan ma?
 — Mam...
 — Wypełniony?
 — Tak na 800 rubli na trzy miesiące. Brak tylko jeszcze podpisu i nazwiska osoby, na rzecz której ma być wystawiony.
 — To ostatnie zastąpię in blanco... Co do podpisu, oto atrament.
 Jastrzębski położył swe nazwisko pod wekslem.
 — A koperta? — pytał dalej Onufry.
 — Jest...
 Jastrzębski wyjął z zanadrza dużą kopertę, zapieczętowane lakową pieczęcią.
 — Czy na kopercie już napisane, co potrzeba?
 — Jeszcze nie... Ale zaraz napiszę i podpiszę.
 Jastrzębski znów wziął pióro do ręki.
 Tymczasem Onufry odliczył storubluwki i trzymał w ręku. Za chwilę pieniądze przeszły do Jastrzębskiego. Koperta i weksel do rąk byłego komornika. Ten ostatni odbierając kopertę, delikatnie pomacał jej zawartość. Uśmiech ukazał się na jego ustach.
 — Warunki, jak pan wie — dodał jeszcze. — Jeśli weksel nie będzie zapłacony w terminie, mam prawo otworzyć kopertę i rozporządzać listem zastawnym, jako moją własnością...
 Jastrzębski skinął głową.
 Zabierał się już do odejścia. Wziął rękawiczki i kapelusz.