Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/375

 — A proszę się pokłonić panu Salomonowi — rzekł.
 Wstał z krzesła.
 Pan Onufry schował tymczasem kopertę i weksel do szuflady biurka, zamknął ją na klucz, i spoglądał teraz z miną nieco drwiącą na podnoszącego się Jastrzębskiego.
 — Jeszcze słówko rzekł.
 Młody człowiek spojrzał nań zdziwiony.
 — Cóż takiego? — pytał z pewną niecierpliwością. Wybaczy pan, ale nieco mi się spieszy....
 — O, to zajmie nam bardzo niewiele czasu... Ośmieliłbym się zadać szanownemu panu jedno pytanie.
 — Jakie?
 — Czy pan dobrodziej nie jest przypadkiem kuzynem i spadkobiercą nieboszczyka księdza Suskiego?
 Te słowa widocznie zastanowiły Jastrzębskiego.
 — Przypuśćmy... Zkąd to pana interesuje?
 — Z powodu spadku...
 — Nie rozumiem.
 — Widzi pan, bardzo być może, że byłbym wstanie dać niektóre wskazówki co do spadku pozostałego po nieboszczyku.
 — Pan?...
 — Tak jest... ja. Wszak prawda, że po śmierci księdza nie znaleziono tych znaczniejszych pieniędzy, o których tyle opowiadano?
 — W samej rzeczy...
 Uwaga Onufrego skierowała myśli młodego czło-