Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/376

wieka na nowy przedmiot. Usiadł położył na biurku kapelusz i rękawiczki.
 — Widzi pan dobrodziej — ciągnął Onufry zawsze z nieco szyderczym uśmiechem na ustach — jest to w ogóle sprawa bardzo zawiła i tajemnicza... spadek jeszcze nie tyle, ile samo zabójstwo!...
 Zawiesił głos i spoglądał z ukosa na Jastrzębskiego.
 — Ja nie sądzę tak... — odrzekł ten ostatni.
 — I dla czego, jeśli wolno wiedzieć? — pytał Onufry.
 — To rzecz prosta: zabójca został skazany...
 — Skazany? W istocie, ale to niczego nie dowodzi...
 Teraz Jastrzębski spojrzał na swego interlokutora z uśmiechem.
 — Nie dowodzi?...
 — Tak, ponieważ w imieniu oskarżonego podano apelację...
 — Kto panu to mówił?
 — Kto?... to rzecz mniejsza. W każdym razie wiadomość pewna.
 — To zresztą nie zmienia położenia rzeczy — odrzucił niedbale Jastrzębski. — Zabójca skazany przez pierwszą instancję, zostanie skazany i przez drugą.
 — Byłoby to prawdopodobne gdyby...
 — Gdyby?
 — Gdyby jego adwokat nie posiadał nowych dowodów.
 Onufry rzucił z ukosa spojrzenie na młodego czło-