Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/382

 — Tak. Zkąd pan wiesz?
 — Wiem... i jeszcze więcej. Termin za 8 dni...
 — Istotnie.
 — Dla tego też przychodzę...
 — Nareszcie!
 — Ażeby pana mecenasa zawiadomić, że jutro wyjeżdżam...
 Adwokat aż odstąpił o dwa kroki w tył.
 — Jakto?... wyjeżdżasz pan?... w takiej chwili!..
 Na ustach „Frygi“ błądził lekki uśmiech.
 — O, niech pan mecenas będzie spokojny... wyjeżdżam najwyżej na 36 godzin. Jadę jutro rano o siódmej, wrócę pojutrze o trzeciej, a najdalej o dziesiątej wieczorem...
 — I po co?
 „Fryga“ uśmiechnął się tylko znacząco.
 Adwokat „Julek“ rozłożył ręce niecierpliwie.
 — Zlituj się, panie Józefie — rzekł, — po co te ciągłe tajemnice?
 — Tak potrzeba, panie mecenasie — odpowiedział były ajent policyjny poważnie. — Zresztą muszę dać panu mecenasowi pewne objaśnienia...
 — Czekam ich z niecierpliwością...
 W tej chwili dopiero adwokat spostrzegł się, że trzyma „Frygę“ przy drzwiach.
 — Przepraszam, panie Józefie — rzekł, biorąc go za rękę, — ale nie uwierzysz, jak jestem rozdrażniony... Proszę dalej, do mojego gabinetu.
 Były ajent policyjny podążył za adwokatem.