Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/384

 — Słuchaj-że, panie Józefie, powiesz mi ostatecznie, co za ważne rzeczy przywozisz pojutrze?
 „Fryga“ uśmiechnął się smutno.
 — Powiem panu mecenasowi, choć jeszcze nie wiem, jak mi się wyprawa powiedzie...
 „Julek“ rzucił mu pełne ufności spojrzenie.
 — Panu miałaby się nie udać?
 „Fryga“ uśmiechnął się.
 — Bywa różnie... Otóż powinienbym przywieźć ze sobą, krótko mówiąc, rozwiązanie tych wszystkich zagadek, które nas oplątują tak groźną siecią.
 — Tylko!
 — A przedewszystkiem nazwisko prawdziwego zabójcy księdza Suskiego i dowody jego winy. Wreszcie mam nadzieję przy jednej okoliczności odnaleźć zabójcę szewca z Nowej Pragi...
 „Julek“ nie mógł się powstrzymać, ażeby nie uścisnąć serdecznie „Frygi.“
 — Wybacz pan — rzekł po prostu, — a ja pana oskarżałem o obojętność...
 — To na pojutrze — ciągnął „Fryga;“ — oprócz tego mam jeszcze coś ciekawego na dziś...
 — Cóż takiego?
 — Drobnostkę... wiadomość o pannie Jadwidze.
 „Julek“ skoczył na równe nogi.
 — Człowieku! I mówisz to tak spokojnie?...
 — O, niema nic złego, i zresztą w tej chwili nie potrzebujemy się śpieszyć...
 — Jak? co? gdzie? żyje? zdrowa? — pytał „Julek.“
 — Najpierw żyje i to rzecz najważniejsza...