Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/389

 „Fryga“ uśmiechał się smutno.
 — Przywożę wszystko, co panowie chcecie — odrzekł wreszcie, — nie tylko dowody niewinności Stefana Polnera, ale nawet fortunę dla bliźniąt...
 Okrzyki niedowierzania były odpowiedzią na te słowa.
 Po chwili, kiedy burza uspokoiła się, przybyły zapytał:
 — Czy niema panny Władysławy?
 „Julek“ odrzekł:
 — Dotąd niema... Nie rozumiem dla czego. Wczoraj obiecała mi osobiście, że będzie...
 Na twarzy byłego ajenta policyjnego ukazał się wyraz smutku. W tej chwili jednakowoż podniósł głowę.
 — Sądzę — rzekł, zwracając się do Solskiego, — że panna Jadwiga znajduje się już w tej chwili w bezpiecznem miejscu?...
 — Od wczoraj.
 — Tu w Warszawie?
 — Tak... na Lesznie, u poczciwej maglarki, pod opieką wybranej przez doktora dozorczyni.
 — A więc możemy zaczynać? — zapytał „Fryga.“
 — Zdaje się — odpowiedziano mu churem.
 „Fryga“ zajął miejsce niedaleko łóżka Solskiego. Obok usadowili się zebrani, a w kółku zapano-