Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/428

 Wszyscy zaczynali rozumieć smutną doniosłość tej wiadomości.
 — Nieobecność jej dotąd... a jest już blizko czwarta rano... dowodzi, że stan chłopca musi być... bardzo groźny...
 — I co mu było rano? Czy nie mówiła? — pytał doktór Zerman.
 — Podobno atak sercowy...
 — Ach!... atak sercowy...
 Przez chwilę panowało ciężkie milczenie.
 — To też, proszę panów, sadzę, że mamy obowiązek, rozważając, co dalej robić, być przygotowanymi między innemi i na wypadek śmierci chłopca... A w takim razie czy opłaci się, czy wypada na nowo rozmazywać hańbę zbrodni przed sądami i plamić bez potrzeby nazwisko dotąd szanowane?...
 Poważny, milczący Stawinicz zbliżył się do „Frygi“ i uścisnął mu dłoń.
 — Przebacz pan — rzekł. — Zrobiłeś dobrze...
 Doktór naśladował Władka.
 Adwokat „Julek,“ który od paru chwil siedział przy stole, oparłszy głowę na rękach, podniósł się. Twarz jego była powleczona smutkiem.
 — Ostatecznie — rzekł — trzeba powziąć decyzyą... Mamy przed sobą dwie ewentualności: nieszczęśliwy chłopiec będzie żył, albo nie będzie żył. Dowiemy się o tem jutro, a właściwie dziś rano... Co robić w każdym z tych wypadków?
 Na pytanie odpowiedział „Fryga.“