Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/54

 Stefek usiadł na łóżku.
 — Czy ksiądz Andrzej pytał się o mnie?
 — Ksiądz zaspał dziś niebożę...
 „Niebożę“ — było to ulubione słowo starej gospodyni.
 — Zaspał?..
 — A tak! Wczoraj jakosik nie domagał.. Bo też paniczyk to tylko, z przeproszeniem, wedle obrazy boskiej do tej Warszawy się włóczy...
 W tonie poczciwej gospodyni była macierzyńska nagana. Stefek zwiesił głowę.
 — Skończy się to — rzekł.
 Barbarze zakręciła się łza w oczach. Machnęła ręką.
 — Ot, niepotrzebne to wszystko — rzekła.
 — No... no — dodała po chwili poczciwa kobieta — nie martw się panicz... Przyniosę kawy.
 Wyszła, a za chwilę wróciła, niosąc tackę z kawą.
 — Ksiądz Andrzej mówił wczoraj, że wstanie dzisiaj później... Prymarję odprawił ksiądz wikary. Myślę, że ksiądz Andrzej chce odprawić mszę, żeby panicz do niej służył. A potem konie mają być gotowe.
 Stefek nic nie mówił.
 Stara gospodyni spojrzała na tarczę zegara wiszącego w głębi pokoju.
 — O la Boga, wpół do dziewiątej... Trzeba przypomnieć księdzu, że czas już wstać.
 Kobieta podreptała w kierunku drzwi.
 Stefan został sam. Serce jego znów zaczęło bić przyśpieszonem tętnem. Siedział na łóżku, schyliwszy