Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/59

 — Słuchaj, mój chłopcze — rzekł do niego — jest i dla ciebie robota...
 Stefek spojrzał na wikarego zdziwiony.
 — Niewątpliwie powodem zbrodni jest rabunek... Ksiądz Andrzej miał w domu pieniądze. Pokazywał mi je jeszcze parę dni temu i mówił, że odebrał od swego przyjaciela, mecenasa z Warszawy... Znasz go przecie?
 — Znam — odpowiedział Stefek machinalnie.
 — Te pieniądze miały być umieszczone na hypotece... Tylko mecenas będzie mógł wiedzieć, czy przypadkiem nie zostały już umieszczone... Wreszcie, on prowadził wszystkie interesa księdza Andrzeja...
 Stefek spoglądał pytająco na księdza wikarego.
 — Otóż trzeba go natychmiast zawiadomić o nieszczęściu...
 — Stefek czekał.
 — Siadaj na bryczkę i pędź co koń wyskoczy do Warszawy. Zdaj relacją mecenasowi i wracaj... Rozumiesz?
 — Rozumiem.
 — Możesz tu być potrzebny...
 Stefek, machinalnie posłuszny słowom księdza wikarego, wyszedł.
 Za kwadrans, bryczka wyjeżdżała z wrót plebanii. Powoził pastuch, bo fornal pobiegł do wójta.
 Świeże powietrze pól oddziałało uspokajająco na Stefka. Czuł zamęt w głowie; gorączka trwała ciągle. Ale mógł teraz zebrać myśli. Była wczesna wiosna. Zieloność zaledwo zaczęła się ukazywać. Powietrze było świeże i czyste...