Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/81

 Pan Onufry odrzucił się w tył swego wielkiego fotelu i zaczął się śmiać głośno i długo. Wreszcie, przerwał.
 — Robak! Ty nie jesteś przy zdrowych zmysłach...
 — Jestem....
 Pan Onufry oparł się łokciami na biurku i zaczął tonem perswazji.
 — Opamiętaj-że się kochaneczku... Zrozumiej, co mówisz. Wziąłeś już przed miesiącem sto rubli?
 — Wziąłem.
 — A potem dwadzieścia pięć?..
 — Wziąłem...
 — Przysłałem ci pięć rubli przez stróża przed tygodniem, kiedyś leżał w białej gorączce?
 — Przysłałeś!..
 — Nie masz do załatwienia reszty rachunków z twoim, jak go nazywasz „Sępem.“
 — Mam...
 — A więc czego odemnie chcesz?
 — Od ciebie... stu rubli...
 Pan Onufry rozłożył szeroko ręce, jak człowiek, który ma do czynienia z kimś, do kogo żadne logiczne rozumowanie nie przemawia.
 — Za co? — wyjąknął wreszcie.
 — Za to, że razem z tobą przy pomocy przekupstwa i podłości, ja, Dyzma Robak, dopomogłem do skazania niewinnego na karę ciężkich robót, za to, że jestem twoim wspólnikiem w zbrodni i że mógłbym zadenuncjować do kogo należy ciebie, Onufrego Jana Leszcza, byłego