Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/142

koiku i zaczęła się krzątać. Musiała aż zbliżyć się doń sama i trącić go w ramię.
 — Proszę cię, Józieczku — rzekła — odłóż na chwilę robotę. Kolacja już gotowa.
 Za chwilę kawałki papieru spoczywały w pugilaresie „Frygi“, a stół został uprzątnięty i nakryty przez młodą kobietę.
 — Co ci jest? — zapytała Karolcia, siedząc naprzeciwko niego przy kolacji. — Jesteś taki zamyślony, nieswój...
 — To ciągle ta sama sprawa, wiesz...
 — Jakto, więc dotąd nie doszedłeś z tem jeszcze do ładu?
 — Ciągle stoję na miejscu.
 — To bardzo źle, mój kochany, bardzo źle.
 — Sam to rozumiem.
 — Tem bardziej — ciągnęła dalej kobieta — że postąpiłeś sobie trochę nieopatrznie, zabierając samowolnie te kawałki papieru... Bardzo być może, iż sędzia potrafiłby z nich dojść czego, zrozumieć, o co idzie.
 „Fryga“ roześmiał się z pewnym przymusem.
 — No, oto niema obawy. Jeśli ja już niczego nie doszedłem...
 — Mój Józiu — rzekła tonem poważnym — ty, widzę, zbyt sobie to lekceważysz. A jednak to rzecz bardzo poważna. Może być, że trzymasz w ręku zupełny dowód niewinności człowieka, któremu grozi hańbiąca kara, który do tej chwili pozostaje w więzieniu. Z dowodu tego nie potrafisz