Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/147

 Karolcia i „Fryga“ zamyśleni siedzieli przez chwilę nad stołem. Potem ona podniosła jeden z większych kawałków papieru i zbliżyła go ku lampie. Zaczęła przeglądać pod światło z jednej i z drugiej strony.
 — Ach! — zawołała naraz.
 — Co takiego?
 — To szczególne.
 — Co?
 — Patrz uważniej. Papier, przeglądany pod światło, ma jakieś znaki.
 — Rzeczywiście. Czyżby to były znaki sympatyczne, które uzupełniają to pismo?
 — Nie zdaje się. Są to jakgdyby znaki wodne, podobne do znajdujących się na banknotach lub wekslach.
 — W samej rzeczy. Rozwidnij trochę lampę.
 Przy jaśniejszem teraz świetle widać było rodzaj znaków wodnych na papierze w regularnych odstępach. Znaczki były maleńkie, podobne do siebie i przedstawiały coś w rodzaju miniaturowych gwiazdek. Oboje patrzący przyglądali się tym znakom z ciekawością. Wtem Karolcia wydała znowu okrzyk.
 — Cóż jeszcze? — pytał z gorączkową niecierpliwością „Fryga“.
 — Błysła mi pewna myśl.
 — Jaka? Mów, mów prędzej!
 — Gdyby tak czytać to, co tu napisane, na odwrót, od końca ku początkowi? Patrz, tak, jak