Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/173

skana, wyglądała trochę, jak lalka z za wystawy fryzjerskiej.
 Pan Landsberger, w tej chwili ubrany dopiero w elegancki szlafrok, leżał na wygodnym fotelu. Jedną ręką trzymał szklankę z wonną herbatą, drugą przerzucał masy zgromadzonych na stole listów; niektóre z nich otwierał i czytał. Twarz jego miała wyraz niczem niezamąconego dobrego humoru i zupełnego zadowolenia z siebie.
 W tej chwili zapukano do gabinetu.
 — Herein — rzekł pan Landsberger.
 Do pokoju wcisnęła się jakaś niepoczesna, niska, niezręczna figurka, o czerwonej, miejscami aż czarnej twarzy i niepomiernie długich rękach, w stroju, przyjętym przez marynarkę handlową w Niemczech.
 — A, Herr Skrschiwanek! — odezwał się do przybyłego pan Landsberger — siadaj pan.
 Przybyły niezręcznie obracał czapkę w rękach.
 — No, cóż tam nowego, Herr Skrschiwanek? Co za interes? Zwyczajna asekuracja?
 — Nie, gdzież tam! — burknął jakimś twardym głosem zapytany — nie niepokoiłbym pana, od tego jest przecież biuro. Co innego!
 — Cóż?
 — Mam partję jedwabiu liońskiego do sprzedania.
 — Loco?
 Stary wilk morski roześmiał się:
 — Może jeszcze z kwitami od zapłaconego