Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/179

chwycił łyżeczki i kolczyki i ukrył je w głębi swej kieszeni.
 — To... to... krew mi leciała z nosa — mruczał pomiędzy zębami.
 Pan Landsberger spoglądał nań chwilę z szyderczym uśmiechem; wreszcie podał mu skreśloną przez siebie kartkę.
 — Oto asygnacja do kasy — rzekł. — Proszę powiedzieć, żeby tu nie wpuszczano nikogo, dopóki nie dam znać.
 Po wyjściu interesanta, pan Landsberger zbliżył się do ściany w jednym z dalszych kątów pokoju i cztery razy zapukał z różnemi przerwami. Niebawem w ścianie otworzył się rodzaj lufcika, w którym ukazała się ręka. Pan Landsberger podawał jej kolejno kupione kosztowności, półgłosem wyliczając je szczegółowo, jakby dyktując.
 W dziesięć minut lufcik został zamknięty, a najwprawniejsze oko nie odkryłoby śladu otworu w ścianie. Na biurku pana Landsbergera nie było już kawałka złota lub srebra.
 Czas upływał. Wybiła pierwsza godzina na bronzowym zegarze w głębi pokoju. Pan Landsberger wstał z fotelu i zadzwonił.
 — Więcej nie przyjmuję nikogo — rzekł do wchodzącego kantorzysty.
 — Ależ tam czeka jeszcze parę osób.
 — Powiedziałem, że nie przyjmuję. Niech przyjdą jutro.
 W pół godziny potem pan Joachim wychodził