Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/18

 Blondyn patrzył skonfudowany.
 — Ja wprost boję się tam powrócić — dorzucił. — Możeby dać znać szefowi?
 — Ależ, zmiłuj się pan! — zawołał główny buchalter i znów rozwiódł rękoma — Ejteles chory niebezpiecznie, będziecie go truć takiemi drobnostkami... Halberson przyjdzie. Zresztą róbcie, jak chcecie.
 Usiadł na fotelu, opuścił podniesione okulary i wziął się do papierów.
 Blondyn, wzruszywszy ramionami, wyszedł. Przystanął chwilkę w obszernym pokoju, poprzedzającym gabinet szefa buchalterji.
 — No i cóż?
 — A nic. „Cyfra“, jak zwykle, umył od wszystkiego ręce... Nic więcej nie umie, jak tylko swoje kurtaże i procenty obliczać.
 — Co będzie? — rzucił ktoś zapytanie.
 — Albo ja wiem. Biurka nam połamią.
 — Możeby zawiadomić szefa.
 — Ba, kiedy chory...
 — Ależ w takim razie potrzeba iść do Strzeleckiego. On przecież ma podręczną kasę; to człowiek energiczny. Wprawdzie on do naszego wydziału nie należy, ale zawsze potrafi wszystkiem zarządzić.
 — Ba, czy nie wiecie, posyłałem do niego na dół, ale jak na złość i jego dotąd niema...
 — Nie może być!
 — Na dole tak samo nie wiedzą, co robić...