Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/180

z dalszych pokojów wyświeżony, wykrygowany, jak lalka, nawet upudrowany. W drzwiach, prowadzących z pierwszego pokoju do gabinetu, czatował już na niego kantorzysta.
 — Co takiego? — zapytał trochę niecierpliwie zacny negocjant.
 Kantorzysta zbliżył się niemal do ucha pryncypała.
 — Proszę pana — zaczął półgłosem — jest tu jakiś człowiek... Chce asekurować towar, który ma podobno wysłać z Torunia do Warszawy przez „Czerwonego Janka“. Pytałem go się o rekomendację. Powołuje się na von Wildowa, naszego korespondenta w Alkonie.
 — Więc cóż? — zapytał opryskliwie pan Landsberger.
 — Otóż ten człowiek wydaje mi się podejrzany.
 — Dlaczego?
 — Niema nic na piśmie, żadnego znaku.
 — To jeszcze głupstwo!
 — I przytem Sperl mówi, że coś mu się przypomina, iż to indywiduum pracowało dla Weinmana.
 — Dla Weinmana?
 — A już mówiłem panu, że są złe wieści o „Czerwonym Janku“.
 Pan Landsberger zamyślił się.
 — Chciałbym go zobaczyć.
 Kantorzysta otworzył trochę drzwi.
 — Oto tam siedzi.