Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/194

 — Co za myśl! co za myśl! — wołał — że też ja na to nie wpadłem.
 — I nie wpadniesz sam nigdy — rzekł mu krótko i zimno „Josek“.
 — Ale, ale — pytał po chwili Abraham Meiner — gdyby nasz „klient“ chciał tu zostać?
 — Może. Przecież, jeśli zniesiesz areszt, jest w porządku. A gdyby nawet wspólnik wystąpił o wyłączenie maszyn z zajęcia i uznanie ich za jego własność, nigdy sprawy nie wygra. Wiesz, że teraz wyłączający przegrywają wszystkie sprawy. Zresztą, od czegóż w ostatnim razie twoi fałszywi świadkowie?
 Pan Abraham usiadł przy biurku.
 — Cóż dalej? — pytał „Josek“.
 — Aha, co dalej... Był tu u mnie jeden, któremu ma być ogłoszona upadłość. Potrzebuje książek.
 — To już rzecz twojego buchaltera.
 — Ale on także chce mieć dowody, że stracił na kredytach kilkanaście tysięcy rubli. Potrzebaby jakich niezapłaconych weksli, dowodów...
 — No więc?
 — Więc niema nic podobnego... Rozumiesz, że tu potrzeba weksli z datą pewną, dyskontowanych w bankach...
 — Tylko to? To zupełne głupstwo.
 Wyjął z kieszeni ołówek i papier i skreślił parę słów.
 — Oto adres hurtowego składu takich weksli. Skład znajduje się w Kijowie. Dostaniesz nie za