Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/198

pójść do swego dobroczyńcy zapytać go o radę i wtajemniczyć w szczegóły śledztwa.
 — Pan mecenas od sędziego? — zapytał „Fryga“.
 — Tak.
 — W sprawie kradzieży u Ejtelesa?
 — A skąd to przypuszczasz, panie Józefie?
 Delikatny uśmiech przesunął się przez cienkie wargi ajenta. W kilku słowach, zniżywszy głos, objaśnił adwokatowi swoje zainteresowanie się sprawą, chęć porozumienia się z nim i to, że wiedział o stosunkach, jakie łączyły oskarżonego z „Julkiem“.
 — A więc można z panem mówić otwarcie, panie Józefie?
 — Najzupełniej. Pan mecenas wie zresztą, że wskoczyłbym dla niego w żywy ogień.
 — Otóż jestem cały poruszony. Miałem w tej chwili dość nieprzyjemną scenę z sędzią.
 — Z sędzią?
 — Tak. Przyszedłem do niego dowiedzieć się, jak stoi śledztwo. Sędzia jest moim kolegą uniwersyteckim. Objaśnił mnie wprawdzie w paru słowach o stanie rzeczy, ale jednocześnie uprzedził, że na przyszłość obowiązek sędziowski zabrania mu komunikować się ze mną w tej sprawie i udzielać mi jakichkolwiek, choćby najdrobniejszych, informacji. Twierdził, że i tak za dużo zrobił, słuchając moich instancji za oskarżonym i udzielając paru słów wiadomości. Kiedy wzruszony myślą o tym biedaku, siedzącym już tyle czasu w więzieniu, chciałem przekonać sędziego i gorąco zacząłem mu