Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/228

śpiewać jakąś piosenkę. Podrzucała banknoty i bawiła się niemi. Cała toaletka została pokryta storublówkami. Tęczowe ich barwy oryginalnie odbijały od srebra, inkrustującego ramy zwierciadła toalety, pod blado-błękitnem światłem lampy.
 Naraz Tema coś sobie przypomniała.
 — Ach, Jaśko, biedny Jaśko! — zawołała, wybuchając płaczem.
 Rzuciła się na szezlong. Konwulsyjne, gwałtowne łkania poruszały jej klasyczne łono. Puszyste futro odsłoniło całą tę półnagą, przedziwnie piękną postać. Wtuliła głowę w poduszki, darła i gryzła koronki batystowej chustki i małej poduszeczki. Krzyczała, uderzając nogami o szezlong:
 — Jaśko, Jaśko!...
 We drzwiach stanęła pokojówka i zapytała:
 — Pani mnie woła?
 Tema porwała się, jak raniona lwica. Pochwyciła z toalety jakiś metalowy drobiazg i rzuciła nim w służącą.
 — Precz!