Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/293

niemiecku. — Kazałem przynieść co do zjedzenia. Obrzydliwe! Die polnische Wirtschaft!
 Rzucił nóż i widelec i zbliżył się do pana Natana.
 — No i cóż? — pytał.
 — Zaraz, zaraz, niech odpocznę.
 — Siadajże. Może pozwolisz kieliszek wina? Nienajgorsze... Umyślnie kazałem przynieść za cztery ruble butelkę. Taniej, byłaby lura.
 Pan Natan odpowiedział gestem przeczącym. Usiadł.
 — A więc?... — pytał ruchliwy, niespokojny pan Joachim.
 — Poszedłem za nim aż na Nalewki.
 — Na Nalewki?
 — I tam poszedł do jednego z żydowskich hoteli... Może wiesz: hotel Amsterdamski.
 — Nie. I zatrzymał się tam?
 — Nie wiem.
 — Jakto! więc puściłeś go tak, bez śladu?... Zlituj się!
 — O, bądź spokojny, mamy go w ręku.
 — W jaki sposób?
 — Widzisz, zbliżając się do hotelu, spotkałem jednego z pracujących w naszem biurze i, opowiedziawszy jakąś historyjkę, skomponowaną na poczekaniu, powierzyłem jego opiece twego rudego oberwańca.
 Pan Joachim pokręcił głową, trochę niezdecydowany.