Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/294

 — Z naszego biura?
 — Tak.
 — Jest to może cokolwiek nieroztropnie. Widzisz, trzeba być ostrożnym!
 — O, bądź spokojny, tu nie może być obawy. To chłopak oddany mi zupełnie, jeszcze młody. A przytem sprytny. Kazałem mu tu przyjść i zdać raport. Ma się zapytać o pana Pfeifra, bo przecież stanąłeś pod tem nazwiskiem, jak zwykle?
 — Tak, tak! I tu może trochę nieostrożnie. Ale, jeśli sam uważasz...
 — Wszystko będzie dobrze.
 — Bądź co bądź, dziękuję ci. A teraz do interesu.
 — Zgoda.
 — Ponieważ przyjeżdżam na twoje żądanie, powiedz najwpierw, co tak strasznego znajdujesz w naszem położeniu, że aż uważałeś moją obecność za niezbędną?
 — Wiele...
 — Ba, ba!...
 — I nawet powiem ci, że stan rzeczy od chwili, kiedy pisałem do ciebie, bardzo znacznie się pogorszył.
 — No, no...
 — Krótko mówiąc, niewiele brakowało przed 48 godzinami, ażebyśmy zostali „nakryci“.
 Pan Joachim, który w tej chwili z miną prawdziwego smakosza kosztował czterorublowe czer-