Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/306

i wyjechaniu w cieplejsze kraje, trzeba usunąć tę przeszkodę.
 Pan Natan ściągnął brwi; w oczach jego świecił teraz zły płomień.
 — Jak? — zapytał głosem suchym, bezdźwięcznym.
 Pan Joachim wypił resztę wina z kieliszka, przejrzawszy je poprzednio pod światło. Następnie chciał mówić, gdy wtem dało się słyszeć pukanie.
 — Herein! — rzekł pan Landsberger.
 Na progu stanął „Josek“, a raczej (wiemy już jego nazwisko) Józef Stiefel, zadyszany, blady od znużenia, w swym długim surducie, przypominającym nieco krój kapoty.
 — Pan Pfeifer tutaj? — zapytał głosem gardłowym. — A!.. — dorzucił, spostrzegając pana Lurjego.
 — Wejdź pan, wejdź — zachęcał go przedstawiciel firmy „Ejteles i Sp.“.
 „Josek“ postąpił parę kroków naprzód.
 — Cóż, cóż? — pytał go z gorączkowym pośpiechem pan Natan. — Przy tym panu możesz pan mówić.
 „Josek“ zabrał głos:
 — Ten człowiek wziął numer w hotelu. Mieszka pod numerem 19. Wkrótce potem wychodził wrzucić list do skrzynki pocztowej. Następnie wrócił do numeru.
 Pan Natan zbladł okropnie. Bełkotał:
 — List... list?...
 — Tak jest — odpowiedział „Josek“.