Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/309

Stawinicza, który, jak wiemy, był tu osobą podstawioną, trochę kłopotał adwokata. Profesja nie nauczyła go mówić z zimną krwią nieprawdy, nawet w najlepszym celu. Do tego łączyła się niepewność, czy sędzia wobec okoliczności sprawy, zechce utrzymać w mocy decyzję co do kaucji. „Julek“ kręcił się na krześle.
 Przez chwilę panowało milczenie.
 — A więc kiedyż Strzelecki będzie wolny? — zapytał wreszcie adwokat, probując zdobyć pozycję śmiałością.
 Jednocześnie wydobył z teki grubą paczkę i arkusz papieru.
 — Oto pieniądze — rzekł — a to podanie.
 — Ja jestem upoważniony do wniesienia.
 Sędzia śledczy wstał z krzesła.
 — Chwilkę, adwokacie — odezwał się — tylko chwileczkę. Muszę zebrać myśli.
 Upłynęło parę chwil. Sędzia wreszcie usiadł i zaczął:
 — Wybaczysz, adwokacie, że dałem panu czekać. Ale sprawa i jej okoliczności są tak wyjątkowe! Przyznam się panu otwarcie, że jestem nieprzygotowany, zaskoczony zupełnie przez pańskie żądanie. Muszę jednak powiedzieć, że pytać się w tej chwili: „kiedy Strzelecki będzie wolny“, jest trochę przedwcześnie.
 Twarz „Julka“ zachmurzyła się.
 — Dlaczego to? — zapytał.
 — Wiesz pan dobrze, w jakim stanie śledztwa