Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/316

 — Proszę wielmożnego pana, list — rzekła. — Czekam już pół godziny.
 Sędzia zatrzymał się; zwrócił się do woźnego:
 — Dlaczego nie przyniosłeś mi listu?
 — Nie chciała oddać. Mówiła, że to do własnych rąk. A pan sędzia nie kazał nikogo wpuszczać.
 Sędzia wziął do ręki list. Na kopercie było napisane: „b. pilne!“ Chciał już rozerwać kopertę, gdy kobiecina znów się odezwała:
 — Ta pani, co mi dała list, kazała prosić o pokwitowanie; mówiła, że w środku są jakieś ważne papiery.
 Sędzia spojrzał zdziwiony na kopertę, której niezbyt wielka objętość nie usprawiedliwiała bynajmniej tego przypuszczenia.
 — Co za pani? — zapytał.
 — Ze starego Miasta.
 Sędzia był coraz bardziej zdziwiony.
 — Daj mi kawałek papieru — rzekł do woźnego,
 Za chwilę kobieta, odebrawszy pokwitowanie, wychodziła, a sędzia skierował się w jeden z korytarzy gmachu sądowego, prowadzący do prokuratora.
 W drodze rozdarł kopertę. W środku znajdował się list i mniejsza zapieczętowana kopertka.
 List brzmiał, jak następuje:
 „Wielmożny panie sędzio“!
 Jestem żoną ajenta policyjnego, noszącego przezwisko „Frygi“, którego zapewne wielmożny pan sędzia sobie przypomina, ponieważ już kilka razy z Jego rozporządzenia wykonywał różne czyn-