Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/329

przedstawicielem sprawiedliwości, ukazał się nadbiegający z przeciwnej strony Nalewek „Josek“.
 Pan Abraham zatrzymał się; na ustach jego zaigrał uprzejmy uśmiech w najdoskonalszym gatunku. Za chwilę „Josek“ znajdował się przy nim.
 — Co pan... co każesz? — zapytał pan Abraham, starając się być wykwintnym.
 — Chciałem się z tobą zobaczyć. Wyszedłeś z domu tak rano.
 — Co robić? — rzekł z powagą pan Abraham, gładząc błyszczącą od brylantów ręką pięknie wygolony podbródek. — Ja mam na głowie tyle interesów, tyle interesów!
 Aż cmoknął.
 — Chcę wiedzieć, co z Bernfusem?
 — Dobrze. Dziś będzie załatwione.
 — Dziś?
 Triumfujący uśmiech ukazał się na twarzy pana Abrahama.
 — Widzisz, ja tak zawsze. Nie żartuję! Abraham Meiner, co ma ogłosić komu upadłość jutro, to mu ogłosi dziś.
 — Więc dziś będzie wniesione podanie do sądu handlowego?
 Pan Abraham spojrzał z powagą na cyferblat szczerozłotego zegarka, wysadzanego brylantami.
 — Już wniesione. „Mój“ adwokat — na tym wyrazie „mój“ był położony niewysłowiony akcent — tam już czeka. O pierwszej będzie zapieczętowane.