Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/334

 Bernfus spojrzał pytająco.
 — Dlaczego?
 — Trzeba, żeby było. Zawsze to przyzwoiciej.
 — Masz pan rację.
 Bernfus wyjął z kieszeni gruby pugilares, odliczył trzydzieści kilka rubli drobniejszymi papierkami i włożył do kasy.
 — Poczekaj pan, poczekaj! — zawołał pan Abraham.
 Wydobył zkolei swoją portmonetkę i wyszukał w niej nowiutkiego rubla; wrzucił go do kasy.
 — Niech wierzyczele mają to od Meinera na szczęście!
 Obydwaj ledwie nie pokładali się ze śmiechu na ten dowcipny żart pana Abrahama. Cała figura Bernfusa aż trzęsła się od śmiechu; oczy zachodziły mu łzami.
 — To wyborne, to paradne!
 Po chwili, kiedy uspokoili się, pan Abraham zaczął znów pytać.
 — Jakże książki? — zagadnął, wskazując na nie ręką.
 — Zupełnie dobrze.
 — A weksle, te z Cesarstwa, na których tyle straciłeś?
 Pan Abraham znów się śmiał.
 — Wyborne.
 — Ciekawy jestem, jak je będzie pański syndyk sprzedawał: na funty, czy na arkusze?