Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/344

 Kiedy Karolcia spoglądała na niego dużemi, niebieskiemi oczyma z zapytaniem i wyrzutem, odrzekł głosem zaledwie dosłyszalnym:
 — Później... później...
 Raz, czy dwa razy zapytywał się, czy niema wiadomości od naczelnika.
 Około samego wieczora ajentowi zrobiło się znacznie lepiej. Maligna, po dłuższym śnie, ustała; już od pół godziny leżał spokojniejszy. Młoda kobieta krzątała się na palcach po izdebce. Niedługo miał przyjść znów lekarz.
 — Karolciu! — odezwał się przytłumionym głosem „Fryga“.
 Przybiegła do niego do łóżka.
 — Co chcesz, moje dziecko? Lepiej może, żebyś się nie męczył. Spróbuj zasnąć.
 Przez chwilę czekała na odpowiedź.
 — Widzisz... moja droga... ja się koniecznie muszę zobaczyć... z naczelnikiem...
 Ciężko odetchnął.
 — Czy nie był naczelnik?
 — Nie, i pewno już dziś nie będzie.
 W oczach ajenta odbił się wielki niepokój.
 — Czy to bardzo ważne? — pytała Karolcia.
 Chory przymknął oczy na znak potwierdzenia.
 — Jeśli chcesz, mogę w twojem imieniu do niego napisać.
 Twarz „Frygi“ rozjaśniła się uśmiechem; znów zrobił znak potwierdzenia.
 Karolcia przysunęła stolik do łóżka, zapaliła