Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/348

bramy, i stróże, ziewając, wychodzili na ulicę z miotłami. Tu i owdzie ukazywało się kilku Izraelitów, zdążających z powagą do synagogi. Z pod ich ubrania wyglądały szaty, przeznaczone do modlitwy.
 — Jeśli można jeszcze co uratować, uratujemy! — mówił baron von Rajt.
 Apenszlak tylko poruszał małemi, zaczerwienionemi oczkami.
 — W tej chwili do roboty! Żeby na dziewiątą, najdalej na dziesiątą rano, było wszystko skończone. Rozumiesz pan?
 Apenszlak pochylił głowę.
 — Ilu tam jest ludzi?
 — Siedmiu.
 — To wystarczy. Za godzinę furmanki przyjadą. Daj mi pan dokładny adres.
 — Muranów, Nr. XX.
 Baron von Rajt uśmiechnął się, notując adres w książeczce.
 — Trzeba przyznać, że w zasadzie to urządzone nieźle. Ileż pan, do licha, miałeś spichrzów?
 — Tylko dwa.
 — No i piwnice pod domem?
 — Tak.
 — Gdyby nie to wczorajsze niedbalstwo! — zaczął baron von Rajt — byłoby wszystko nieźle. Ale, ale — dorzucił po chwili — siedź pan spokojnie w domu i rób swoje, jakgdyby nigdy nic.
 Apenszlak skłonił się.