Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/372

do fotelu. Siadł i na kartce papieru napisał parę słów.
 — Zajmiemy się nim i to niezwłocznie!
 W tej chwili do zamkniętych drzwi pokoiku zastukano.
 — Kto tam?
 — Ja, Meiner! — brzmiała odpowiedź z drugiej strony drzwi.
 Pokątny doradca wszedł do pokoiku swego lokatora rozpromieniony. Twarz jego jaśniała, jak zwykle, zadowoleniem z siebie samego i godnością własną. Wspaniały szlafrok (kupiony na licytacji) okrywał delikatne ciało właściciela „Kantoru inkasa“.
 — Pan nigdy chyba nie śpisz! — zrobił uwagę, z ruchem pełnym dystynkcji, pan Meiner.
 — Mów mi „ty“.
 — Przepraszam. Ja się do tego nie mogę przyzwyczaić.
 — Przyzwyczaj się. Są nowości?
 — Są. Właśnie z tem przyszedłem. Oto listy.
 „Josek“ z pośpiechem pochwycił paczkę listów, którą pan Abraham Meiner wyjął z kieszeni wspaniałego szlafroka; kolejno rozrywał koperty i rzucał okiem na ich zawartość. Tymczasem Meiner usiadł na fotelu i zapalał papierosa. Kiedy „Josek“ skończył, zapytał.
 — No, jakże? Meiner potrafi urządzać interesy?
 „Josek“ skinął głową twierdząco. Meiner ciągnął dalej: