Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/373

 — I wszyscy są gotowi na każde nasze zażądanie. Kiedy każemy, zawołają „plajt!“ A co?
 „Josek“ przerwał mu:
 — Dobrze już, dobrze. Podziwiam cię! Teraz słuchaj, co ci powiem.
 Pan Meiner wstał z fotelu.
 — W tej chwili telegrafuj do nich, rozumiesz, telegrafuj, tylko w wyrażeniach oględnych, że trzeba, ażeby to nastąpiło dzisiaj.
 — Dziś?
 — Tak. Przed dwunastą w południe, w kantorze u Ejtelesa powinny być od twoich klientów lub od osób trzecich wiadomości, że oni nie płacą. Niech telegrafują!
 — To będzie kosztowało.
 „Josek“ spojrzał z wyrazem niewypowiedzianej ironji na właściciela „Kantoru inkasa“.
 — Więc cóż stąd? — zapytał.
 — Zawsze cztery telegramy: dwa do Łodzi, jeden do Radomia i jeden do Włocławka. Cztery telegramy stamtąd do Warszawy!
 „Josek“ już spoglądał na Meinera surowo.
 — Wiesz, że ja płacę, a na tych, którzy są zbyt oszczędni, mam sposoby.
 Głos młodego Żydka był suchy i ostry. To też pan Abraham Meiner zdawał się już żałować zrobionej przed chwilą kwestji. Postać jego straciła zwykłą uroczystą powagę, a natomiast na jego twarzy ukazał się wyraz pokory, która wcale nie