Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/386

 — A Tema? — zapytał.
 — Znajduje się w zupełnie bezpiecznem miejscu. Miałeś zupełną słuszność. Jeszcze parę godzin i ta warjatka, pomimo twych gróźb, poszłaby do sędziego wyśpiewać wszystko.
 — Niepodobna!
 Tak jest. W tej chwili niebepieczeństwo już przeszło. Uśpiłam ją i umieściłam tak, że szkodzić nam nie może.
 Kantorzysta zamyślił się.
 — Kobiety, kobiety — powtarzał półgłosem — co to za niebezpieczna broń!
 Młoda kobieta była już przy nim; nachyliła się nad krzesłem, na którem siedział, wzięła jego głowę w obiedwie ręce, przechyliła ją wtył i gorącemi ustami przylgnęła do jego warg.
 — Tylko nie ja — rzekła głosom, dźwięczącym nutą bezwzględnej pokory i poddania się, kiedy zlekka ją odepchnął i uwolnił się od uścisku.
 — Tylko nie ty — powtórzył prawie machinalnie.
 Spojrzał na zegarek.
 — Już wpół do drugiej. Dość tych dzieciństw! Trzeba jeszcze list napisać dla p. Pfeifra, bo oryginał musi pozostać u nas w ręku.
 Uśmiechnął się cynicznie.
 — Daj mi papieru i pióra.
 Kobieta, która, jak słyszeliśmy, przyznawała się do oryginalnego miana „Złotej Rączki“, w tej chwili wykonała polecenie „Joska“. Ten położył