Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/391

i od przeglądu politycznego, na który w tej chwili machinalnie padało jego oko.
 W tej chwili pociągnięto go za rękaw. „Josek“ ocknął się z zamyślenia. Przed nim stał Apenszlak, blady, z trzęsącemi się wargami. Wstrętna jego twarz była w tej chwili jeszcze wstrętniejsza, niż zwykle. Widocznie był on pod wpływem jakiegoś strasznego wrażenia. Zdumienie odbiło się na twarzy kantorzysty.
 — Co panu jest? — pytał. — Siadaj pan.
 Widok Apenszlaka wywołał już sensację u sąsiednich stolików. Bystry wzrok „Joska“ spostrzegł to.
 — A przedewszytkiem staraj się pan być mniej wzrusznym. Co pan pijesz: herbatę, czy kawę?
 Apeszlak upadł ciężko na stojące obok krzesło. Upłynęło parę chwil, w ciągu których robił nad sobą wyraźne wysiłki, ażeby dojść do pewnej równowagi. Podano szklankę herbaty, którą obstalował „Josek“.
 — Szukam pana od rana — odezwał się wreszcie Apenszlak.
 — Nie tak głośno!
 Była chwila milczenia.
 — Cóż się stało? — pytał półgłosem kantorzysta, który, pomimo pozornej obojętności, zaczynał już być niespokojnym.
 — Wczoraj była rewizja.
 — Wiem. Ale przecież, dzięki, środkom ostrożności, nie mogli nic odkryć i nie odkryli!
 — Tak, to też nie w tem całe nieszczęście.