Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/402

 Stawinicz podniósł się z krzesła i przeszedł parę razy przez pokój.
 — Posyłałeś dziś po niego?
 — Posyłałem. W ratuszu go nie było.
 — Trzeba było kazać służącemu dowiedzieć się, co się dzieje z tym twoim niepochwytnym policjantem.
 — Pytał się. Zbyli go ni tem ni owem. Rozumiesz przecie, iż nie wypadało nalegać. Natomiast służący zostawił kartkę do niego.
 — Tak?
 Stawinicz zatrzymał się przy biurku; przez chwilę namyślał się.
 — A cóżbyś powiedział — zwrócił się naraz do „Julka“ — gdyby tak obejść się bez tego twojego ajenta? Przecież nie święci garnki lepią.
 — To trudno...
 — Widzisz — ciągnął dalej Stawinicz — ja wogóle niebardzo wierzę w inteligencję tego rodzaju ludzi. Jakiś tam ajent!
 Ale „Julek“, już się uśmiechał.
 — Jakiś tam ajent! Ciekawy jestem, czy to powtórzysz, jak go zobaczysz i posłuchasz. Ten człowiek ma wysoki talent policyjny.
 — Ba, ba!
 — W każdym razie mamy materjał: pugilares, złożony przez pannę Różę, i notatki, które nam dała panna Fela Ejtelesówna, prosząc zresztą o zużytkowanie ich z uczynionemi przez nią zastrzeżeniami.