Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/406

 W tej chwili wzrok „Frygi“ padł na Stawinicza, który zajął przed chwilą miejsce w kołyszącym się fotelu. Ajent spoglądał pytająco na „Julka“. Adwokat zrozumiał zapytanie.
 — A! — rzekł — zapomniałem ci, panie Józefie, powiedzieć... to pan Stawinicz.
 Zwrócił się do Stawinicza:
 — A to właśnie ten pan, o którym przed chwilą mówiliśmy.
 Stawinicz się podniósł. „Fryga“ chciał zrobić to samo.
 — Daj pan pokój — zawołał Stawinicz, zbliżając się ku ajentowi — jesteś pan słaby. Podwójnie jestem kontent, że pana widzę; najpierw, że mój biedny Janek ma w panu tak życzliwego, jak mi mówił adwokat, opiekuna, a powtóre, że mnie pan uwalniasz od konferowania z mecenasem.
 Pożegnał się z „Julkiem“, podał rękę skonfudowanemu nieco „Frydze“ i wyszedł, mrucząc pod nosem:
 — Patrzcie go! łapacz, a gada, jakby jaki literat!
 Zaczęła się konferencja.
 Po wymianie kilku zapytań i odpowiedzi, adwokat „Julek“ i „Fryga“ zgodzili się, że najpierw ajent opowie wszystko, co wie. Potem miała przyjść kolej na „Julka“.
 W pierwszej części opowiadania ajenta policyjnego czytelnik nie znalazłby dla siebie nic nowego. Była to, przerywana ciągłemi wykrzyknikami adwokata, relacja z tego pamiętnego wieczora