Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/460

 „W imieniu trzech. Rozkaz stanowczy. To, o czem mówiono, zrobić. Rzecz wiadomą złożyć przy drzwiach. Wykonanie: dziewiąta wieczór. Papier zniszczyć. Pod groźbą“.
 Przez chwilą panowało milczenie. Sędzia wziął z rąk ajenta papier i przyglądał mu się z uwagą.
 — Rzeczywiście. — rzekł. — Trzeba być dzieckiem, żeby tego nie zobaczyć odrazu.
 „Fryga“ chciał się już zacząć tłumaczyć, że ośmielił się być bardziej przenikliwym, niż sędzia, ale urzędnik mu przerwał:
 — Dobrze już, dobrze! Dajmy temu pokój. Przystąpmy czemprędzej do wniosków. Mamy teraz materjał faktyczny. Postarajmy się go ocenić.
 Ajent policyjny skinął potakująco głową.
 — Powiedz mi pan — rzekł sędzia — jaka jest o tem wszystkiem pańska opinja?
 — Pan sędzia każe?
 — Tak.
 „Fryga“ zamyślił się na chwilę, wreszcie zaczął:
 — Mojem skromnem zdaniem, sprawa jest teraz jasna, jak słońce.
 — Tak?
 — Opowiadanie panny Feli przekonywa nas najlepiej, kto są wspólnicy Ejtelesa i że niewątpliwie oni, przy, lub bez pomocy indywiduum, noszącego miano Joska lub Józefa Stiefla, popełnili kradzież, nie mogąc inaczej dobrać się do kasy