Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/484

dnak, że w grze twojej jest tylko Lurje, sam tylko Lurje...
 Przez długą chwilę pomiędzy wspólnikami panowało milczenie.
 — To i wszystko — rzekł pan Natan, podnosząc się. — Do jutra... o dziewiątej na kolei.
 Skierował się ku drzwiom pokoju „chambres garnies“, w którym odbywała się ta scena. Landsberger go zatrzymał.
 — Jeszcze jedno — rzekł. — Małe wyjaśnienie w kwestji osobistej. Mówiłeś o dwóch kobietach. Która jest druga?
 — Tema.
 Oczy pana Natana znów zaświeciły ponurym ogniem; ściskał pięść.
 — Wiesz — zaczął mówić do Ladsbergera głosem, w którym brzmiały nuty chrapliwe, poddając się mimowoli potrzebie wywnętrzenia się — ta kobieta doprowadziła mnie do szaleństwa. O ile zawsze marzyłem o Róży Apenszlakównie na żonę, o tyle pragnąłem zrobić z tej kurtyzany, z tej Temy... moją metresę, moją własną metresę.
 Pan Joachim spoglądał na Natana napół z ojcowskiem pobłażaniem, napół z litością.
 — Och, te kobiety, te kobiety!
 Pan Natan wyrzucał potoki słów.
 — Ta kobieta uważała za jakąś rozkosz torturować mnie. Tak! Ile ona mnie kosztowała, nie uwierzysz. I za to nawet nie posiadałem jej. Nie pozwalała mi się dotknąć końca swego palca, pod-